کد مطلب:102476 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:281
«لا یزهدنك فی المعروف من لایشكره لك، فقد یشكرك علیه من لایستمتع بشی ء منه، و قد تدرك من شكر الشاكر اكثر مما اضاع الكافر.[1] (و الله یحب المحسنین).»[2]. [صفحه 380] مبادا كسی كه سپاس كار پسندیده ی تو را نمی گزارد، در جهت رفتن به سوی آن تو را بی میل كند، زیرا بی گمان كسی از تو سپاسگزاری می كند كه هیچ بهره ای از آن نمی خواهد، در این صورت تو از سپاس سپاسگزار بسیار بیشتر به دست می آوری از آنچه ناسپاس تبهكار از بین برده است. «و خدا نیكوكاران را دوست می دارد». معروف، كار نیكی است كه مردم خردمند و سالم بپسندند. چنین كاری، اگر بی چشمداشت تلافی و جبراین صورت بگیرد، سپاسگزاری خدا را به دنبال خواهد داشت و سپاسگزاری خدا، دادن توفیق بیشتر به نیكوكار برای نیكی گسترده و به دست آوردن پاداش گسترده و چند برابر در این جهان و روز بازپسین خواهد بود. بنابراین، اگر نیكوكار حق خود را از طرف ناسپاس و یا دیگران، از بین رفته یا به جای نیاورده می یابد، چنانچه كار نیكوی خود را بدون توجه بدین چیزها و خالصا برای خدا انجام دهد، پاداشی بسی گرانتر و باارزشتر به دست خواهد آورد. زیرا خدا نیكوكاران را دوست می دارد. و دوست داشتن خدا یك چیز عاطفی و احساسی نیست، بلكه به معنای به نتیجه رسانیدن نیكی نیكوكار و به رشد و تعالی بردن او و گسترش اثر نیكی در اجتماع است. چون نیكی كردن هماهنگ با قانون هستی و در جهت حركت آفرینش است. [صفحه 381]
خیر و كار نیك و پسندیده، در ذات خود، نیكو است و انسانیت انسان را به سوی رشد و تعالی و كمال می برد. به همان اندازه كه انسان نیت خالص دارد و هر كاری را برای به دست آوردن خشنودی خدا انجام می دهد و چشمداشتی به پاداش و ستایش و حتی سپاس دیگران ندارد، به همان اندازه و در برخی حالات چند برابر، پاداش به سزا و شایسته از سوی پروردگارش به دست می آورد. از این روی امام (ع) می فرماید:
صفحه 380، 381.